Chili en het laatste stukje Argentinië

De laatste keer dat ik schreef, was ik samen met Jan in San Martin de los Andes. Een heel mooi stadje, waar we maar een dagje bleven, om de volgende dag om 6 uur (!) ’s ochtends de bus naar Pucon in Chili te pakken. Pucon is een heel schattig stadje, gelegen bij een besneeuwde vulkaan. De meeste mensen komen naar Pucon om die vulkaan te beklimmen, compleet uitgerust met skikleding en van die schoenen met ijzers eronder. Schijnt nogal een zware klim te zijn, dus wij namen genoegen met het prachtige uitzicht op die vulkaan vanuit de tuin van ons hostel. Er was bovendien genoeg te doen in en rond Pucon. We hebben een tour door de omgeving gemaakt, met als afsluiter de ‘hot springs’ waar we heerlijk ontspannen hebben liggen dobberen. Verder zijn we ook nog naar een Mapuche dorpje geweest (de Mapuche’s zijn de oorspronkelijke bewoners van die streek, een soort indianen met hun eigen tradities, kleding en eten). Erg interessant, al werd het wel erg toeristisch toen wij zelf ook Mapuche kleding aan kregen en moesten dansen op hun traditionele muziek…
Verder hebben we veel gerelaxed in Pucon, want het hostal was supermooi, meer een huisje dan een hostal, met fijne banken in de woonkamer waar we ’s avonds filmpjes lagen te kijken (helaas mocht er van de lieve, maar oh zo strenge eigenaresse niet gegeten en gedronken worden in haar woonkamer, dus de popcorn die we voor onze filmavond gekocht hadden bleef onaangeroerd in de kast liggen).

Na een paar dagen vertrok ik richting Santiago (Jan bleef nog wat langer om af te spreken met een penvriendinnetje van vroeger). Kwam na een lange busreis (met gelukkig veel films, waaronder een Spaans gesproken Braveheart, heel hilarisch) aan in Santiago. Ik nam een taxi naar mijn hostal en werd vervolgens opgelicht door de taxichauffeur (wat ik helaas pas doorhad toen ik al in het hostal was… dom dom dom!) Nou ja, niks meer aan te doen en heb mezelf maar getroost met de gedachte dat die taxichauffeur vast iets leuks zou gaan doen met dat extra tientje (bloemen kopen voor zijn vrouw of biertjes drinken met z’n matties ofzo). Ondanks deze slechte eerste indruk ben ik helemaal verliefd geworden op Santiago. Overal staan mooie, maar wel wat vervallen koloniale gebouwen, er is veel en heel kunstzinnige graffiti (vooral in de wijk Bellavista) en je hebt er veel parken en twee grote heuvels waarvandaan je heel de stad kan zien, heel mooi want ondanks dat het een grote stad is, is heel Santiago omringt door hoge bergen. Bovendien voel je gewoon dat er ontzettend veel gebeurd is in deze stad. Vooral indrukwekkend vond ik ‘the museum of memories and human rights’, gewijd aan de militaire coup in Chili in ’73 en de gruwelijke dingen die toen zijn gebeurd. Stond met tranen in mijn ogen te luisteren naar de laatste toespraak van president Allende en de verhalen van de overlevenden van de martelpraktijken die plaatsvonden tijdens het regime van Pinochet. Heel bijzonder ook dat een verdieping in het museum gewijd is aan de hulp van de Scandinavische landen aan Chili in die tijd. Stond ik opeens naar een Zweedse nieuwsuitzending uit die tijd te kijken!
En ik bleef nog even in de Scandinavische sferen die dag, want ontmoette in het hostal twee Zweedse meisjes die besloten hadden een Zweedse avond te houden. Dat betekende veel Zweedse muziek, glögg (een soort glühwein die we met kerst in Zweden drinken), Zweedse drankliedjes (helan gar!) en shotjes absolut vodka (bij gebrek aan aquavit).
Na een dag relaxen in het park (had een beetje een zwaar hoofd van de Zweedse avond ervoor), arriveerde Jan in Santiago. We zijn toen meegegaan met de ‘free tour’. Een ontzettend goed concept: een local (of in ons geval, een Nederlander die al twee jaar in Santiago woont) laat je in 4 uur tijd de stad zien en vertelt ondertussen over de geschiedenis, de cultuur en de highlights van Santiago. Na afloop betaal je de gids dan wat jij vindt dat de tour waard was. Je kan dus nooit beweren dat je teveel betaald hebt!
’s Avonds zijn we met wat mensen die we tijdens die tour ontmoet hadden een drankje gaan doen in Bellavista. Na de nodige pisco sour´s stapten we, op aanraden van onze gids van die middag, over op de ´terramoto´s´ oftewel aardbevingen, niet helemaal gepast momenteel, al heeft het niks te maken met Japan, maar alles met het effect wat dit brouwsel (een mix van pisco, goedkope witte wijn en ananasijs) op je lichaam heeft.

Aardig brak stapte ik de volgende dag in de bus naar Mendoza, terug naar Argentinie dus. Het uitzicht was echter zo mooi (de rit ging dwars door het Andesgebergte, met scherpe haarspeldbochten en laaghangende wolken) dat ik de kater snel vergeten was.
Mendoza bleek ook al zo´n supermooie stad, met een prachtig groot plein in het midden en een soort boulevard met allemaal terrasjes en winkeltjes en veel groen. Kon de eerste dag dus lekker rondslenteren en bijkomen. De volgende dag stond er een wijntour op het programma. De meeste mensen doen dat per fiets, je krijgt dan een kaartje met alle wijngaarden in de omgeving van Mendoza en je moet dan op eigen houtje daarheen fietsen en wijntjes proeven waar je maar wil. Dat leek mij echter niet zo gezellig in mijn eentje (en met mijn erbarmelijke richtingsgevoel is het ook niet echt aan te raden om veel wijn te drinken en dan te gaan fietsen), dus ik besloot een bustour te doen. En toen stapte ik dus in een bus vol vijftigplussers! Die bleken uiteindelijk hartstikke gezellig, heb heel leuk zitten kletsen meteen Amerikaans stel en met een IJslands stel (die het wel een beetje eng vonden dat ik als meisje alleen op pad was). We zijn langs twee wijngaarden geweest, waar we rond werden geleid en heerlijke wijn mochten proeven en verder zijn we ook nog naar een olijfoliefabriek geweest en naar een plek waar ze chocola en likeurtjes maken (waar het ook geen straf was om van alles te proeven), best leuk dus zo´n ouwe lullen dag!
En de volgende dag werd ik opnieuw herenigd met mijn mattie Jan, met wie ik St. Patricksday zou vieren. Jan had allemaal armbandjes en haarbandjes gevlochten in de kleuren van de Ierse vlag, om uit te delen in de Ierse pub. Haar oorspronkelijke plan was om de bandjes alleen weg te geven aan ´cute guys´, maar die dingen sloegen zo aan, dat binnen no time heel de kroeg ermee rondliep. Een goede manier ook om aan de praat te raken, die dingen ook,voor we het wisten hadden we allemaal nieuwe Argentijnse ´vrienden´ om ons heen verzameld (inclusief een wanhopige stalker en een Argentijnse hobbit, waarmee Jan opeens stond te tongen toen ik me omdraaide… maar ach, het was haar feestje als enige Ierse tijdens St. Patricksday in Mendoza.)

En toen kon ik weer na een paar uur slaap de bus in, dit keer voor een toch van 20 uur naar Salta. Ondanks de huilende baby´s aan boord en mijn mp3 speler die dood was gegaan een uur voor vertrek, viel de tocht best mee. Ik begin toch aardig te wennen aan die lange busreizen hier.
Uiteindelijk ben ik maar een dagje in Salta gebleven omdat ik een mailtje kreeg van Sophia dat ze in Tilcara zat (zo’n 2,5 uur verder), de hoogste tijd voor die langverwachte reünie met de Bruja dus! Een heel goed plan, want Tilcara bleek veel mooier dan Salta; een heel klein stadje (meer dorpje) met schots en scheve straatjes, een marktje met allemaal lama’s (lama-beenwarmers, lama-poncho’s, lama-mutsen etc.) en een café waar ’s avonds live muziek wordt gespeeld (met panfluiten en een Argentijnse troubadour). En niet te vergeten met een heeeel bijzonder festival buiten het stadje… waar iedereen dronken is, met meel en scheerschuim wordt besmeurd en waar vieze ouwe mannetjes zonder tanden (maar met heel veel cocobladeren in hun mond) je hardhandig vastpakken om met ze te dansen… erg bijzonder…
En vandaag zijn we dan naar Humahuaca gegaan, een soortgelijk stadje vlakbij Tilcara. Hier blijven we een dagje en dan is het morgen zover: we gaan Argentinië verruilen voor Bolivia!