Colombia

Na Ecuador zijn we uiteindelijk niet helemaal doorgevlogen naar Cartegena, maar zijn we eerst naar Medellin gevlogen, want dat bleek een stuk goedkoper. Maar Medellin vormde een prima eerste stop in Colombia, want het is een prachtige stad, gebouwd in en om een groot diep dal met heel veel groen en mooie hoge roodbruine gebouwen overal. De top kun je bereiken via een gondel (zo’n soort eitjeslift die je normaal op wintersport hebt) en van daaruit heb je dan een waanzinnig uitzicht over de stad.
Ook met ons hostal hadden we het erg getroffen, mooi, groot, met fijn open terras en veel leuke mensen. Wat gelijk opviel is dat de gemiddelde leeftijd van de backpackers in Colombia een stuk hoger ligt, denk dat alle jonkies van hun ouders niet naar dit gevaarlijke oord mogen (wat trouwens grote onzin is, de mensen zijn hier hartstikke vriendelijk en behulpzaam en we hebben hier ons geen moment onveilig gevoeld).

In Medellin hebben we de Pablo Escobar tour gedaan. Je bezoekt dan o.a. het huis, de plaats van executie en het graf van deze drugsbaron en krijgt van alles over zijn bizarre leven te horen. Erg interessant allemaal en ook wel bijzonder om te merken hoeveel het land sinds die periode van geweld veranderd is. Ook hebben we nog een Colombiaans ziekenhuis van binnen gezien, omdat arme Sophia bezoek had gekregen van parasietjes. Stoere Soof liet zich gelukkig niet klein krijgen door die ongenodigde gasten en hing 2 dagen later alweer in de lucht om te paragliden (en dit mietje stond erbij en keek ernaar… en moest natuurlijk foto’s maken op aanwijzing van Soof).
Verder heb ik nog even een leuk souvenirtje geregeld in Medellin, in de vorm van een kleine tatoeage op mijn pols, maar ik vrees dat die nog flink bijgewerkt moet worden in Nederland, want inmiddels is ie (met dank aan de zon) flink vervaagd en ziet het er meer uit als zo’n plakplaatje uit een pakje kauwgom (ach, ik heb gelukkig nog een pols, als er echt niks meer van te maken is…)

Vanuit Medellin hebben we de nachtbus genomen naar Cartegena. Dat was echt de meest koude bus ooit, de airco stond op overdrive! Iets wat ik helaas moest bekopen met een kleine oorontsteking (voortaan dus maar oorwarmers mee de bus in?) En wat een contrast met de hitte die ons de volgende ochtend te wachten stond in Cartegena! Niet gek natuurlijk, het ligt aan de Caribische kust, maar toch wel weer wennen. Sinds Brazilië hadden we zulke hitte niet meer meegemaakt. Ook in Cartegena hebben we onze ogen weer uitgekeken, het heeft een ontzettend mooie oude stad, met allemaal kleine steegjes vol gekleurde huisjes met balkonnetjes. En door die straatjes lopen dan van die chiquita banana vrouwen met schalen vol fruit op hun hoofd.

In de buurt van Cartegena hebben we ook nog even ‘gemodderworsteld’ in een vulkaan die modder spuwt (eerlijk gezegd is het meer een rare zandberg, met bovenop een modderpoeltje, waar je met z’n allen in de warme blubber ligt te drijven). Vervolgens zit je dus van top tot teen onder de modder (zie mijn oh-zo-charmante facebook profielfoto) en moet je een meertje in waar de plaatselijke dames je hardhandig schoon schrobben (en voor je het weet je bikini uitdoen en ook schoon schrobben).

Vervolgens met de boot naar Playa Blanca gegaan. Een eilandje waar het overdag zwart ziet van de toeristen en dagjesmensen, maar waar je ook kan blijven slapen (op het strand in hangmatten). Omdat de meeste mensen dat laatste niet doen, heb je ’s avonds en ’s ochtends het eiland bijna helemaal voor jezelf. Heel erg relaxed dus. Na 3 dagen was onze voedselvoorraad echter op en hielden we het weer voor gezien (anders was het iets teveel op een Expeditie Robinson-achtige ervaring gaan lijken, zeker omdat ons ‘kamp’ bestond uit 2 Hollanders en onze Vlaamse vriend Jan).

De volgende bestemming was Taganga, een klein, ontspannen dorpje, zo’n vier uur rijden van Cartagena vandaan ( maar nog steeds aan die heerlijk Caribische zee). Vanuit daar hebben we het nationale park Tyrona bezocht. Eerst moesten we een dikke 2 uur door een jungle-achtige omgeving lopen (of meer blubberen, want het pad was één grote modderpoel, waar je zo in vastkleefde als je niet uitkeek) en ook nog voorbij een prachtig strand, waar je zee niet in mocht omdat er al zo’n 200 (!) zwemmers de dood hadden gevonden. En toen kwamen we aan op de plek waar je kon slapen. Het stond er vol met tentjes en hangmatten (nou ja, die hingen natuurlijk) en het was er ook vele malen drukker dan wat we verwacht hadden, dus dat was wel jammer. Maar het mooie strand maakte een hoop goed en we hebben weer heerlijk getukt in onze hangmatten, want in die dingen slaap je echt verbazingwekkend lekker.

Terug in Taganga was het (na een nachtje goed stappen) tijd voor de vijfdaagse Lost City tour. Tenminste, voor Soof en Jan, want deze luilak besloot haar laatste week in Zuid Amerika liever op het strand door te brengen, dan weer te moeten afzien en 5 dagen te moeten zweten in de jungle en lek geprikt te worden door de muggen. Ik krijg ongetwijfeld spijt als ik straks Sophia’s prachtige foto’s zie, maar ben voor nu erg tevreden met de extra dagen chillen aan het strand van Taganga, want de tijd gaat nu opeens zo snel. Ik sta over 11 dagen gewoon alweer op Schiphol... Maar goed, eerst dus nog maar even goed genieten hier, nog een paar daagjes Bogota verkennen en dan… op naar huis!